elçi

is.

1. dipl. Bir dövləti başqa bir dövlətdə təmsil edən diplomatik nümayəndə; səfir.

2. Oğlan və ya onun adamları tərəfindən qız istəmək üçün qız evinə göndərilən şəxs. <Səkinə xanım:> Söz açıq gərək, <Ağa Həsən> məndən ötrü bibimin yanına elçi göndəribsən. . M. F. A.. İndi ki var elçi də Səfdər kimi; Bir bala qız al, boyu ərər kimi. M. Ə. S.. Bir neçə il ondan sonra Mirzə qonşunun qızına eşq yetirib anasını elçi göndərdi. Ə. H.. Elçi düşmək – qızı almaq üçün gedib-gəlmək, qız tərəfindən razılıq əldə etmək üçün çalışmaq, elçilik etmək. Əmiqızı və əmioğlu sözü bu yerdə qoydular ki, Əmiraslan Gülpəri üçün əmisinə elçi düşsün. S. S. A.. Usta Murtuz elçi düşdü. M. C.. Elçi elçi üstündən gəlmək – arası kəsilmədən qızı istəmək, bir-birinin dalınca elçi gəlmək. . . Zeynəbin adı bir elə şöhrət tapdı ki, elçi elçi üstdən gəlirdi. C. M..

3. Müəyyən məqsədlə və ya rəsmi danışıqlar üçün bir yerə göndərilən şəxs; nümayəndə. Elçiyə zaval yoxdur. (Ata. sözü). Çindən gələn elçiyiz; Gətirmişiz xaqandan; Keykavusa ərməğan. H. C..

4. Ümumiyyətlə, nümayəndə mənasında. Qabaq cərgələrdə əmirlər, vəzirlər, əyanlar və kübar ailələr yerləşmişdi. Elçilər və heyət nümayəndələri üçün başqa yerlər təxsis edilmişdi. M. S. O..

5. məc. Müjdəçi, xəbər gətirən mənasında. İlk baharın uğurlu elçiləri olan qaranquş, sığırçın və leylək sürü-sürü dönüb yuvalarını tikəcək. A. Ş.. Baharla birlikdə onun şux elçiləri: qaranquşlar hərəni öz dilində qarşılayırdılar. M. Rz..

◊ Elçi daşı – nağıllarda: padşah qızının elçiliyinə gələnlərin oturması üçün saray meydanında qoyulan xüsusi daş.